ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΠΡΟΒΟΚΑΤΣΙΑ Η ΒΟΜΒΑ ΣΤΟΝ ΜΙΧΑΛΟΛΙΑΚΟ
Η τηλεχειριζόμενη βόμβα της 20ης Γενάρη ενάντια στον βουλευτή της ΝΔ Β. Μιχαλολιάκο δεν τοποθετήθηκε ούτε από την 17Ν ούτε από καμιά άλλη αριστερή ανατρεπτική οργάνωση. Και παρ’ ότι αυτό ήταν φανερό σε πολλούς 
εξ αρχής, εν τούτοις ο γνωστός υπαλληλάκος των αμερικάνων που προσποιείται τον υπουργό Δημόσιας Τάξης κ. Γκόλντον, ψευδολογώντας συνειδητά και εμπαίζοντας τον ελληνικό λαό, μας κατηγόρησε σαν υπεύθυνους.
Γνωρίζοντας πολύ καλά ότι δεν είχαμε καμία σχέση και αποσιωπώντας επιμελώς τους πραγματικούς δράστες και τους στόχους τους. Πέρα από το γεγονός ότι απέκρυψαν τα στοιχεία που συνέλεξαν γιατί αυτά διέψευδαν την πάρα πάνω θέση τους, η ίδια η ενέργεια μιλούσε από μόνη της. Αν θέλαμε να χτυπήσουμε τον Μιχαλολιάκο τι πιο απλό για μας από το να επιλέξουμε το κλασικό 45άρι αφού αυτός δεν τηρούσε κανένα σοβαρό μέτρο ασφαλείας (σωματοφύλακες, θωρακισμένο αυτοκίνητο) ενώ η περιοχή ήταν ιδανική για μια τέτοιου είδους ενέργεια. Απ’ την άλλη, ποτέ στο παρελθόν δεν έχουμε χρησιμοποιήσει τηλεχειριζόμενη βόμβα μεγάλης ισχύος σε στενό δρόμο του κέντρου με πολυκατοικίες απ’ τις δύο πλευρές του, όπου υπάρχει μεγάλο ρίσκο για τυχαία θύματα. Τη χρησιμοποιήσαμε μόνο σε ανοιχτούς χώρους σε προάστια όπως το Κεφαλάρι, στην Πολιτεία, στο Ψυχικό, στην Γλυφάδα, στο 
Καβούρι. Τέλος, η ίδια η αποτυχία της ενέργειας δείχνει τους δράστες. Γιατί αποτυχία τηλεχειριζόμενης βόμβας σε πεζό είναι άθλος. Οι δικές μας αποτυχίες δεν ήταν ενάντια σε πεζούς αλλά ενάντια σε θωρακισμένα αυτοκίνητα που 
κινούνταν με ταχύτητα περίπου 60 χιλιομέτρων την ώρα. Κι όπως έχουμε εξηγήσει στο παρελθόν ένα ανθρώπινο λάθος μισού δευτερολέπτου στο πάτημα του διακόπτη του τηλεχειριστηρίου συνεπάγεται απόσταση περίπου 8
μέτρων ανάμεσα στο θωρακισμένο αυτοκίνητο και την βόμβα ενώ σε έναν πεζό αυτή είναι περίπου 70 εκατοστά του μέτρου δηλαδή ασήμαντη. Τη μόνη φορά που την χρησιμοποιήσαμε ενάντια σε πεζό, σε αμερικάνο μισθοφόρο στρατιωτικό στη διάρκεια της εγκληματικής επίθεσης ενάντια στο Ιράκ η επιτυχία ήταν απόλυτη. Η αποτυχία της βόμβας ενάντια στον Μιχαλολιάκο ήταν εσκεμμένη και έργο επαγγελματιών πρακτόρων. Αφησαν τον Μιχαλολιάκο να στρίψει στην είσοδο της πολυκατοικίας ώστε νάναι καλυμμένος και μόνο τότε πάτησαν τον διακόπτη. Ετσι πέτυχαν και τις μεγάλες καταστροφές που ήταν απαραίτητες για τους στόχους τους και ο Μιχαλολιάκος δεν έπαθε τίποτε. Η βόμβα τοποθετήθηκε από αμερικανούς πράκτορες των μυστικών υπηρεσιών 
με συγκεκριμένο στόχο. Ηταν μια εκφοβιστική προειδοποίηση προς την κυβέρνηση ότι δεν πρόκειται να ανεχθούν άλλη καθυστέρηση στην κατάθεση και ψήφιση του τρομονόμου δημιουργώντας παράλληλα ευνοϊκές συνθήκες για την συσπείρωση του πολιτικού κοσμου, την κοινή αποδοχή του από τα δύο μεγάλα κόμματα τουλάχιστον, και την υπερψήφισή του. Ενα και μόνο στοιχείο που ενώ ήταν εξώφθαλμο, δεν μνημονεύτηκε από τα μίντια, το επιβεβαιώνει. Λίγες μέρες πριν, ο υπουργός Δικαιοσύνης υποστήριζε ότι στο σχέδιο νόμου η λήψη δείγματος DNA από κατηγορούμενους δεν θάναι υποχρεωτική. Την μεθεπομένη της βόμβας ημέρα Τρίτη σε νέα συνέντευξή του υποστήριζε για πρώτη φορά το αντίθετο! Και μιλάμε για πανεπιστημιακό που υποτίθεται ότι έχει στέρεες 
πεποιθήσεις που δεν τις αλλάζει αυθημερόν σαν τα πουκάμισα. Θα μας πουν ότι όλα αυτά είναι αυθαίρετες υποθέσεις κι ότι δεν έχουμε αποδείξεις. Είναι η μόνιμη επωδός των σοβαροφανών πληρωμένων κονδυλοφόρων που παρόμοια αμφισβητούσαν την ανάμιξη των αμερικάνων στο πραξικόπημα του 67 ή σ’ αυτό του Ιωαννίδη που ανέτρεψε τον Μακάριο και οδήγησε στην Τούρκικη εισβολή, 
κατοχή και σημερινή ντε φάκτο διχοτόμηση, επειδή δεν υπήρχαν αποδείξεις.
Σύμφωνα μ’ αυτήν την ψευδοεπιστημονική λογική οι αντιστασιακοί εκείνης της περιόδου θάπρεπε να περιμένουν 30 χρόνια μέχρις ότου αποκτήσουν τις περίφημες αποδείξεις πριν καταγγείλουν τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό.
Για δυό λόγους δεν καταγγείλαμε νωρίτερα αυτήν την προβοκάτσια. Ο πρώτος και κυριότερος ήταν ότι η οποιαδήποτε παρέμβασή μας στην συγκεκριμένη συγκυρία δεν θα μας προσέφερε κανένα ουσιαστικό θετικό αποτέλεσμα. Το ασφυκτικά ελεγχόμενα από τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες μίντια με την συστηματική προπαγάνδα τους θα εξουδετέρωναν αρκετά εύκολα την ουσία της καταγγελίας μας παρουσιάζοντάς την σαν απεγνωσμένη προσπάθεια από μέρους μας να αποτρέψουμε την ψήφιση του τρομονόμου. Αποφασίσαμε 
λοιπόν να περιμένουμε την ψήφισή του και να παρέμβουμε μετά. Αλλωστε, όπως θα εξηγήσουμε πάρα κάτω, η ψήφισή του αποτελεί πανηγυρική επιβεβαίωση των απόψεών μας για τη φύση του καθεστώτος.
Ο δεύτερος λόγος ήταν μια πολύ μικρή επιφύλαξη που διατηρούσαμε ότι θα μπορούσε θεωρητικά, όσο απειροελάχιστη κι αν ήταν αυτή η πιθανότητα, να είναι κάποια άλλη αριστερή οργάνωση κοινωνικής ανατροπής, νέα ή όχι, που είχε τοποθετήσει την βόμβα και για κάποιους άγνωστους λόγους, δεν είχε αναλάβει την ευθύνη εξ αρχής. Σήμερα όμως μετά την τροπή που πήραν τα πράγματα και μετά από τόσους μήνες, πιστεύουμε ότι αν είχε συμβεί κάτι τέτοιο θάχε υπάρξει οπωσδήποτε διεκδίκηση της ενέργειας και συνεπώς θα πρέπει να
αποκλείσουμε κατηγορηματικά αυτό το ενδεχόμενο.

FBI, ΤΡΟΜΟΝΟΜΟΣ ΚΑΙ ΝΑΖΙΣΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ
Οταν πριν από μερικά χρόνια δικάζονταν στις ΗΠΑ ο πρόσφατα εκτελεσθείς Μακβέι για την βόμβα στην Οκλαχόμα, οι σημαντικότερες αμερικάνικες ημερήσιες εφημερίδες υποστήριζαν κατά την διάρκεια της δίκης, με το
γνωστό άγαρμπο αμερικάνικο στυλ, τα εξής: το πρόβλημα δεν είναι αν ο Μακβέι είναι αθώος ή ένοχος, το πρόβλημα είναι ότι ο αμερικάνικος λαός πρέπει νάναι πεισμένος ότι υπάρχει κράτος. Την αντίληψη αυτή περί Δικαιοσύνης, εκφρασμένη σε κύρια άρθρα που σ’ αυτές τις συνθήκες αντανακλούν την άποψη του κατεστημένου κι όχι την προσωπική του δημοσιογράφου, θα αποδέχονταν ασμένως ο ίδιος ο Χίτλερ. Και γίνεται ακόμη πιο ανατριχιαστική αν αναλογιστούμε ότι η ενέργεια του Μακβέι είχε προκαλέσει γενική κατακραυγή με τα 168 θύματα κι ότι απ’ όσα παρουσιάζονταν στον τύπο και με την επιφύλαξη ότι ήταν αληθινά, φαίνονταν ότι ήταν ο πραγματικός δράστης.
Η αντίληψη αυτή φαίνεται ότι πρυτάνευσε και στην άλλη μεγάλη δίκη τρομοκρατίας, αυτήν που έγινε πρόσφατα στην Σκωτία για την βομβιστική επίθεση που κατέστρεψε εν πτήσει το αεροπλάνο της Pan-Am πάνω από το 
Λόκερμπι, τον Δεκέμβρη του 1988 προκαλώντας 259 νεκρούς. Κατηγορούμενοι ήταν δύο Λίβυοι, που εντόπισαν οι αμερικάνικες και οι αγγλικές μυστικές υπηρεσίες ύστερα από έρευνες που κράτησαν αρκετά χρόνια. Σύμφωνα 
με το κατηγορητήριο, οι Λίβυοι εργάζονταν για την υπηρεσία πληροφοριών της Λιβύης, σαν υπάλληλοι στο γραφείο της Λιβυκής αεροπορικής εταιρείας στην Μάλτα. Η δίκη αυτή πραγματοποιήθηκε ύστερα από συμφωνία 
ανάμεσα στους αγγλοαμερικάνους και την Λιβύη, που δέχτηκε να παραδώσει τους δύο πολίτες της, τους οποίους θεωρούσε αθώους, για να δικαστούν σε μια δίκαια δίκη από τριμελές δικαστήριο αποτελούμενο από Σκωτσέζους δικαστές, με δικαίωμα έφεσης. Με αντίτιμο την άρση του Δυτικού οικονομικού εμπάργκο κατά της Λιβύης. Στη διάρκεια της πολύμηνης δίκης, όλα τα αποδεικτικά στοιχεία, ένα μετά το άλλο, κατέρρευσαν. Σε τέτοιο σημείο που οι δικηγόροι της υπεράσπισης παραιτήθηκαν του δικαιώματός τους να αγορεύσουν θεωρώντας σίγουρη την αθώωση των κατηγορουμένων. Τα κυριότερα στοιχεία ήταν ένα μικροσκοπικό κομμάτι ολοκληρωμένου κυκλώματος, μεγέθους τμήματος νυχιού, το οποίο είχε βρεθεί στον τόπο της έκρηξης και ήταν του ίδιου τύπου με αυτά που υπήρχαν σε χρονοδιακόπτες που είχε αγοράσει η Λιβύη από μια ελβετική εταιρεία. Και μια μαρτυρία ενός εμπόρου της Μάλτας που αναγνώριζε τον έναν κατηγορούμενο σαν τον αγοραστή κάποιου ρούχου, ίνες του οποίου βρέθηκαν στα συντρίμια του αεροπλάνου. Ο μεν έμπορος έπεσε σε τόσες αντιφάσεις που αναγκάστηκε να ομολογήσει, σε πλήρη σύγχιση, ότι δεν γνώριζε αν ο Λίβυος ήταν ο πραγματικός αγοραστής, ο δε ιδιοκτήτης της ελβετικής εταιρείας κατασκευής των χρονοδιακοπτών, όπως και ο τεχνικός σύμβουλός του, αφού εξέτασαν με το μικροσκόπιο το τμήμα της πλακέτας, απέρριψαν κατηγορηματικά και οι δύο, την περίπτωση νάχει χρησιμοποιηθεί αυτό το κομμάτι, όπως και ότι προέρχονταν από δικό τους ολοκληρωμένο κύκλωμα χρονοδιακόπτη παραγωγής τους! Τέτοια ήταν η απόγνωση αυτών που οργάνωσαν τη δίκη, που τις παραμονές της έκδοσης της απόφασης, ένα από τα σημαντικότερα αμερικάνικα έντυπα έγραψε ότι υπάρχουν μεγάλες πιθανότητες αθώωσης των κατηγορουμένων κι ότι σ’ αυτήν την περίπτωση θάχουμε ένα από τα μεγαλύτερα φιάσκο. Θα σημαίνει ότι δέκα χρόνια ερευνών και μια πολύμηνη δίκη έφεραν ένα μηδενικό αποτέλεσμα, ότι εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια δαπανήθηκαν στο βρόντο, ότι γελοιοποιήθηκαν οι αμερικάνικες και αγγλικές μυστικές υπηρεσίες σαν ανίκανες και θα σημαίνει απογοήτευση των συγγενών των θυμάτων που αναμένουν καταδικαστική απόφαση όχι μόνο για ηθική ικανοποίηση αλλά και για να ξεκινήσουν αγωγές για αποζημίωση από τη Λιβύη. Ας προσθέσουμε εδώ για όποιον αφελή δεν αντιλαμβάνεται πως μπορεί να ικανοποιείται κάποιος ηθικά με την καταδίκη ενός αθώου, ότι είναι πάγια χαφιέδικη πρακτική οι μυστικές υπηρεσίες να εκμεταλλεύονται την συναισθηματική φόρτιση των συγγενών, ψιθυρίζοντάς τους ότι είναι σίγουροι ότι αυτοί είναι οι ένοχοι αλλά σε ζητήματα τρομοκρατίας δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν δικαστικές αποδείξεις κι έτσι μέσω αυτών έχουν ένα ισχυρό μέσο πίεσης για καταδικαστική απόφαση.
Λογικό λοιπόν ήταν, η απόφαση να στηριχτεί στην πάρα πάνω αντίληψη περί Δικαιοσύνης που λέει ότι το πρόβλημα δεν είναι αν ο κατηγορούμενος είναι αθώος ή ένοχος. Και να καταδικαστεί ο ένας σε ισόβια ενώ αθωώνονταν ο άλλος. Η απόφαση αυτή θεωρήθηκε δικαιολογημένα σκανδαλώδης όχι μόνο από την Λιβύη αλλά και από δυτικούς πανεπιστημιακούς και νομικούς, ενώ ο δυτικός τύπος έχει στην κυριολεξία καταπιεί τη γλώσσα του. Η απόφαση αυτή επέτρεψε στους αγγλοαμερικάνους να παρατείνουν την ομηρεία της Λιβύης αφού όχι μόνο δεν προχώρησαν στην άρση του εμπάργκο όπως είχαν συμφωνήσει αλλά εξασκούν σήμερα νέες πιέσεις να αναλάβει την ευθύνη δημόσια η Λιβύη καταβάλλοντας τεράστιες αποζημιώσεις ύψους δισεκατομμυρίων δολαρίων. Το σκάνδαλο όμως δεν σταματάει εδώ. Σύμφωνα με βιβλίο που εκδόθηκε στην Γαλλία γύρω στο τέλος της δίκης, αποσπάσματα του οποίου παρουσίασε η Monde Diplomatique του Μαρτίου, τα δύο κομμάτια ολοκληρωμένου κυκλώματος που ενοχοποιούσαν τη Λιβύη όχι μόνο για το Λόκερμπι αλλά και για ένα άλλο γαλλικό αεροπλάνο πούχε πέσει τον Σεπτέμβρη του 1989 από βόμβα πάνω από την έρημο Τενερέ της Σαχάρας με 170 νεκρούς, ήταν χαλκευμένα από τους αμερικάνους. Απ’ τον ειδικό στα εκρηκτικά, του εργαστηρίου του FBI πράκτορα Τ. Thurman, ο οποίος «βρήκε» το μεν κομμάτι της πλακέτας στο Λόκερμπι, ενάμιση χρόνο μετά την έκρηξη, το δε της πλακέτας στο Τενερέ, 50 χιλιόμετρα μακριά απ’ το σημείο της έκρηξης, κι ενώ οι γαλλικές 
μυστικές υπηρεσίες πούχαν ερευνήσει σχολαστικά την περιοχή δεν τόχαν βρει. Ο πράκτορας αυτός πούχε την φήμη, σύμφωνα με το βιβλίο, του ανθρώπου που εργάζονταν με βάση την αρχή «του ψιθυρίζεις μια άποψη και στην τεκμηριώνει επιστημονικά», τέθηκε σε διαθεσιμότητα από το FBI το 1997 αφού είχε καταγγελθεί σαν χαλκευτής στοιχείων σε διάφορες υποθέσεις στις ΗΠΑ, σε άλλο βιβλίο που κυκλοφόρησε εκεί. Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι οι πρώτες έρευνες των γαλλικών μυστικών υπηρεσιών, κατέληγαν στο συμπέρασμα ότι η συνδεσμολογία και τα υλικά της βόμβας στο Τενερέ έδειχναν μια συγκεκριμμένη Παλαιστινιακή οργάνωση με στενούς δεσμούς τόσο με τη Συρία όσο και το Ιράν. Η εκδοχή αυτή εγκαταλείφθηκε μετά τα ευρήματα του Thurman κι ορισμένα άλλα «στοιχεία» της CIA που ενοχοποιούσαν την Λιβύη, στο δεύτερο εξάμηνο του 1990, τη στιγμή της προετοιμασίας του πολέμου στον Κόλπο, όπου η μεν Συρία και το Ιράν προσχώρησαν στο δυτικό στρατόπεδο η δε Λιβύη τάχθηκε εναντίον του πολέμου. Τέλος θα πρέπει να προσθέσουμε ότι, σύμφωνα πάντα με το βιβλίο, τρία διαφορετικά επιστημονικά εργαστήρια των γαλλικών μυστικών υπηρεσιών και της αστυνομίας που εξέτασαν κατ’ επανάληψη το κομμάτι του ολοκληρωμένου κυκλώματος της βόμβας στο Τενερέ, κατέληξαν στο τελείως αντίθετο συμπέρασμα απ’ αυτό του FBI. Απέρριψαν και τα τρία κατηγορηματικά, την περίπτωση αυτό το κομμάτι να προέρχεται από μηχανισμό πυροδότησης βόμβας που έχει εκραγεί. Η καταδίκη του Λίβυου φαίνεται λοιπόν ότι έγινε στο όνομα της πάρα πάνω αντίληψης περί Δικαιοσύνης. Αυτή στη σημερινή Δημοκρατία Δυτικού τύπου που λέγεται ΗΠΑ αλλά και σε ορισμένες άλλες Δυτικοευρωπαϊκές όχι μόνο δεν έχει καμιά σχέση με την περίφημη αρχή της νομιμότητας που είναι κατάκτηση του Διαφωτισμού, αναφέρεται σε όλες τις διακηρύξεις των δικαιωμάτων του ανθρώπου και στα Συντάγματα και είναι το θεμέλιο του Ποινικού Δικαίου στη Δημοκρατία, αλλά δεν διαφέρει σε τίποτε από αυτήν των ναζί. Σύμφωνα με τον θεωρητικό τους, υπουργό προπαγάνδας Γκέμπελς σκοπός της Δικαιοσύνης δεν είναι κατά κύριο λόγο τα αντίποινα ή η βελτίωση αλλά γενικότερα η διατήρηση του Κράτους. Το κριτήριο δεν πρέπει να είναι ο νόμος, αλλά η απόφαση ότι το κριτήριο «άνθρωπος» πρέπει να παραμεριστεί. Αναφερθήκαμε όσο πιο σύντομα μπορούσαμε σ’ αυτήν την μεγάλη αλλά άγνωστη στην Ελλάδα πρόσφατη δίκη γιατί είναι διαφωτιστική για τον βίο και την πολιτεία των σημερινών επικυρίαρχων αμερικάνων και κατ’ επέκταση ρίχνει άπλετο φως στους λόγους της ψήφισης του τρομονόμου και τους στόχους που επιδιώκει. Το κλειδί της υπόθεσης και εδώ είναι η πάρα πάνω μεταμοντέρνα αμερικάνικη αντίληψη περί Δικαιοσύνης. Δεν ενδιαφέρει τόσο αν όσοι κατηγορηθούν είναι αθώοι ή ένοχοι, αν έχουν διαπράξει κάποια βίαιη ενέργεια ή όχι, αν είναι μέλη της 17Ν, άλλης οργάνωσης ή τελείως άσχετοι, αρκεί να φυλακιστούν ορισμένοι ύποπτοι του ευρύτερου αριστερού χώρου της κοινωνικής ανατροπής με προφίλ συμβατό. Αυτό θα παρουσιαστεί στο εξωτερικό και κυρίως στις ΗΠΑ και στην Αγγλία σαν φοβερή επιτυχία στη μάχη κατά της τρομοκρατίας, αφού θα τους παρουσιάσουν σαν στενούς συνεργάτες ή βοηθητικούς ή και μέλη της 17Ν, σαν το πρώτο μεγάλο βήμα για την εξάρθρωσή της. Ο ίδιος ο Μητσοτάκης αποκάλυψε άθελά του, το μαθηματάκι των αμερικάνων, δηλώνοντας πρόσφατα τελείως ξεκάρφωτα: Εμείς είχαμε στη φυλακή τους τρομοκράτες της 17Ν και το ΠΑΣΟΚ τους έβγαλε. Προφανώς εννοούσε τους Μπαλάφα και Σκυφτούλη, γιατί άλλοι δεν υπήρχαν, τους οποίους βαφτίζει αναδρομικά μέλη της 17Ν κι ενώ γνωρίζει καλά ότι δεν είχαν κι ούτε έχουν καμιά σχέση με μας κι ότι αθωώθηκαν από τα Δικαστήρια. Θα μας πουν. Καλά πως ξέρετε ότι δεν θα συλλάβουν και σας, ότι δεν έχουν στοιχεία εναντίον σας. Το γνωρίζουμε γιατί σήμερα επαναλαμβάνεται η σκευωρία που οι αμερικάνοι ετοίμαζαν το 1995, με την λίστα ονομάτων που δήθεν βρήκαν στα αρχεία της Στάζι και ορισμένους άλλους συνήθεις υπόπτους, που είχαμε καταγγείλει τότε. Αν είχαν στοιχεία εναντίον μας θα μας είχαν συλλάβει από τότε όπως συνέλαβε η αγγλική αστυνομία σε πέντε μέρες τον φασίστα βομβιστή, που έβαζε βόμβες στο Λονδίνο σε παμπ όπου σύχναζαν μετανάστες και ομοφυλόφιλοι, αφού τον αναγνώρισαν σε βίντεο κρυφής κάμερας. Αν δεν προχώρησαν τότε σε συλλήψεις υπόπτων είναι ακριβώς γιατί γνώριζαν ότι αυτοί σαν αθώοι που ήταν υπήρχε μεγάλη πιθανότητα να αθωωθούν στα Δικαστήρια (κι όχι επειδή φοβούνται οι ένορκοι όπως μωρολογούν οι διάφοροι φασιστοειδείς υπαλληλάκοι) ενώ σήμερα μετά την ψήφιση του τρομονόμου είναι σίγουροι ότι θα καταδικαστούν και θα φυλακιστούν. Ο τρομονόμος κουρελιάζει το Σύνταγμα που προβλέπει ρητά στο άρθρο 97 ότι τα πολιτικά εγκλήματα ανήκουν στην δικαιοδοσία των ορκωτών δικαστηρίων. Καταργεί τα τελευταία ψήγματα Δικαιοσύνης, οργανώνοντας ξεδιάντροπα μια παρωδία δίκης, εν κρυπτώ και παραβύστω με απροκάλυπτους ψευδομάρτυρες αφού είναι ανώνυμοι και λαδωμένοι με τα τεράστια ποσά της επικήρυξης. Χωρίς ενόρκους που είναι στοιχειώδης εγγύηση ανεξαρτησίας. Με δικαστές απλούς διεκπεραιωτές που δεν θα θέλουν ή μπορούν να κρίνουν την γνησιότητα των στοιχείων, όπως τα πιο πάνω χαλκευμένα ολοκληρωμένα κυκλώματα, που θα τους παρουσιάζουν το FBI και η CIA μέσω των ελληνικών υπηρεσιών του υπαλληλάκου. Που δεν θα μπορούν να αθωώσουν κατηγορούμενο για να μην γελοιοποιηθεί το κράτος, οι αμερικάνικες κι ελληνικές μυστικές υπηρεσίε, η Δικαιοσύνη και κατηγορηθούν ότι υποκύπτουν στους τρομοκράτες. Ισοδυναμεί με διοικητικό μέτρο φυλάκισης ανάλογο με τις μετεμφυλιακές εκτοπίσεις που προσπαθεί να καλυφθεί άτσαλα πίσω απ’ την τήβεννο του Δικαστή. Φυλάκιση που αποφασίζει όχι η ελληνική διοίκηση αλλά οι πανίσχυρες και αυτονομημένες από την πολιτική εξουσία, αφού φακελώνουν και ελέγχουν ηλεκτρονικά τους πάντες, αμερικάνικες μυστικές υπηρεσίες FBI-CIA με τις γνωστές μαφιόζικες μεθόδους τους. Ισοδυναμεί με κατάργηση όχι μόνο της αρχής της νομιμότητας αλλά και του στοιχειώδους δικαιώματος σε δίκη, άρα σε πισωγύρισμα σε καθεστώς που ακυρώνει τον Διαφωτισμό, είναι συνεπώς καθαρά φασιστικό.
Μπορεί για τον Μπαλζάκ στη Γαλλία του 19ου αιώνα με καθεστώς ούτε καν Δημοκρατίας αλλά Συνταγματικής Μοναρχίας ο εισαγγελέας να ήταν ο ισχυρότερος άνθρωπος της χώρας, στη «Δημοκρατική» Ελλάδα του 21ου 
αιώνα, χάρη στον νέο Μπεκαρία - Σταθόπουλο ο ισχυρότερος άνδρας της χώρας δεν είναι ο εισαγγελέας αλλά ο μαφιόζος πράκτορας του FBI ή της CIA.
Ολα τα επιχειρήματα που χρησιμοποιήθηκαν υπέρ του τρομονόμου είναι πιστή αντιγραφή της κριτικής των ναζί κατά της αρχής της νομιμότητας. Με μόνη διαφορά ότι τη θέση του κομμουνιστή (που σαν επαναστάτης τότε θεωρούνταν τρομοκράτης) ή του Εβραίου παίρνει σήμερα ο τρομοκράτης. Οτι το οργανωμένο έγκλημα και ο κομμουνισμός δεν είναι δυνατόν να καταπολεμηθούν με σεβασμό του νόμου και τών δικαιωμάτων. Οτι αυτά πρέπει να περιοριστούν, να μην ισχύουν για τους κατηγορούμενους. Οτι δεν είναι δυνατόν να υπάρξουν 
αποδείξεις στα δικαστήρια εναντίον τους και ότι θα πρέπει να καταδικάζονται με απλές ενδείξεις ή υποψίες. Οτι όποιος δεν είναι κομμουνιστής (τρομοκράτης) ή Εβραίος δεν έχει να φοβηθεί τίποτε. Οσον αφορά το λαΐκιστικο, καφενειακού επιπέδου αλλά μηδαμινό για επιστημονική συζήτηση επιχείρημα, «καλά 
μόνο εμείς είμαστε δημοκράτες, γιατί δεν βλέπετε τι κάνουν οι άλλες μεγάλες χώρες», δυστυχώς γι αυτούς και εδώ τον λόγο έχει ο Χίτλερ. Οταν τον κατηγόρησαν για τους νόμους υποχρεωτικής στείρωσης απάντησε ότι 
αντέγραψε τους νόμους των περισσότερων πολιτειών των δημοκρατικών ΗΠΑ που είχαν εξαναγκάσει δεκάδες χιλιάδες αμερικανούς σε στείρωση. Το ίδιο έκανε όταν τον κατηγόρησαν για τους ρατσιστικούς νόμους του 1935 που αφαιρούσαν από τους Εβραίους το εκλογικό δικαίωμα και απαγόρευαν την ανάμειξη αίματος ανάμεσα σε Εβραίους και μη. Απάντησε ότι οι πολιτείες του νότου των ΗΠΑ είχαν πάρει τα ίδια ακριβώς μέτρα για τους μαύρους.
Για του λόγου το ασφαλές ας επιχειρήσουμε μια σύντομη σύγκριση της δίκης του Λόκερμπι με αυτή των ναζί για τον εμπρησμό του Ράιχσταγκ. Ανεξάρτητα απ’ το αν ο εμπρησμός ήταν ή όχι προβοκάτσια και θεωρείται ότι ήταν, παραμένει ιστορικά αποδεδειγμένο και αναμφισβήτητο γεγονός ότι ο μόνος 
καταδικασθείς, ο Ολλανδός Βαν ντερ Λούμπε, αφελής οικοδόμος κομμουνιστής, δρώντας τελείως μόνος του, είχε πράγματι βάλει τις εμπρηστικές βόμβες στο Ράιχσταγκ και ήταν δράστης ή ένας απ’ αυτούς. Οι άλλοι όμως τρεις κατηγορούμενοι Βούλγαροι κομμουνιστές και κυρίως ο διάσημος Δημητρώφ αθωώθηκαν πανηγυρικά. Ας θυμίσουμε ότι ο Δημητρώφ ήταν όχι μόνο ιδρυτής και ηγέτης του Κ.Κ. Βουλγαρίας, είχε ηγηθεί της αποτυχημένης εξέγερσης του 1923 και της μετέπειτα ένοπλης τρομοκρατίας κατά των Βούλγαρων φασιστών, αλλά επί πλέον ήταν υπεύθυνος της Κομμουνιστικής Διεθνούς για την κεντρική Ευρώπη σε μια εποχή όπου η Διεθνής διέθετε και χρησιμοποιούσε παράνομο ένοπλο μηχανισμό και στηρίζονταν στην Σοβιετική Ενωση του Στάλιν. Δηλαδή 
συγκριτικά σήμερα ο Κάρλος ή ο Μπεν Λάντεν είναι απλοί πρόσκοποι. Το ανώτατο λοιπόν Δικαστήριο της Λειψίας δικάζοντας με βάση την αρχή της νομιμότητας και τα αποδεικτικά στοιχεία εν αντιθέσει με αυτό του Λόκερμπι τους αθώωσε προκαλώντας την οργή τόσο του Χίτλερ όσο και του Γκέριγκ. Το δικαστήριο σεβόμενο τη διαδικασία και τα δικαιώματα των κατηγορουμένων έδωσε την δυνατότητα στον Δημητρώφ να εκφωνήσει τον γνωστό θαρραλέο αντιφασιστικό λόγο του κατακεραυνώνοντας τους ναζί εν αντιθέσει με το ελληνικό «Δημοκρατικό» δικαστήριο που δικάζοντας τον αναρχικό αγωνιστή Μαζιώτη, δεν του επέτρεψε να απολογηθεί, αφαιρώντας του τον λόγο. Οντας κατηγορούμενος για μια μικρή βόμβα που δεν έσκασε, που την είχε ομολογήσει
και που είναι καλαμπουράκι σε σχέση με τον εμπρησμό του Ράιχσταγκ.

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ Η ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΦΑΣΙΣΜΟΣ
Η διενέργεια εκλογών και η ύπαρξη κοινοβουλίων από μόνα τους, δεν σημαίνουν την ύπαρξη Δημοκρατίας, όπως το δείχνουν τα παραδείγματα της μετεμφυλιακής κοινοβουλευτικής Ελλάδας, της σημερινής Τουρκίας, των χωρών του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού και των δεκάδων άλλων του Τρίτου Κόσμου. Η αναγνώριση από την Δύση, των χωρών αυτών σαν δημοκρατικών, αμέσως μετά την διοργάνωση εκλογών δεν μπορεί βέβαια να σημαίνει ότι χώρες που ήταν επί δεκαετίες δικτατορικές ή φασιστικές όπως η Ισπανία του Φράνκο ή η Χιλή του Πινοσέτ, και χωρίς να ανατραπεί ο κρατικός μηχανισμός τους από λαϊκή εξέγερση, μετατράπηκαν ειρηνικά, εν μιά νυκτί, σε δημοκρατίες. Η αναγνώριση αυτή δεν μπορεί παρά να σημαίνει ότι έχουμε μια αντίρροπη σύγκλιση προς μια κοινή μορφή πολιτεύματος των πρώην δικτατορικών που μπαίνουν σε κάποια πορεία αργού εκδημοκρατισμού και των δυτικών που ακολουθούν μια αντίστροφη πορεία εκφασισμού. Χωρίς να χρειάζεται εδώ να επεκταθούμε στο ζήτημα του περιορισμού μέχρι εκμηδένισης πολλών ατομικών ελευθεριών και δημοκρατικών δικαιωμάτων, ούτε στον μαζικό ηλεκτρονικό έλεγχο και φακέλωμα των δυτικών χωρών κι όχι μόνο του Εσελον, μέσω του οποίου το παλιό πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων έχει αντικατασταθεί σήμερα από το μοντέρνο πολλαπλό για κάθε μορφής συμπεριφορά του πολίτη, θα περιοριστούμε στο ζήτημα των βασανιστηρίων που είναι αποκαλυπτικό. Ενώ ο μαθητής των Εγκυκλοπαιδιστών Μπεκαρία ζητούσε πριν από σχεδόν 2,5 αιώνες την κατάργηση των βασανιστηρίων, σήμερα αυτά χρησιμοποιούνται συστηματικά σε όλες τις δυτικές «Δημοκρατίες». Στις 28 Ιουλίου 1999 και έξι ολόκληρα χρόνια μετά την κατάθεση του ένδικου μέσου, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Στρασβούργου καταδίκασε ομόφωνα τη Γαλλία για χρήση βασανιστηρίων ενάντια σε ποινικό κρατούμενο. 
Σύμφωνα με την έκθεση της Επιτροπής του ΟΗΕ ενάντια στα βασανιστήρια του Μάη του 2000, οι ΗΠΑ χρησιμοποιούν συστηματικά βασανιστήρια ενάντια στους κρατούμενους χρησιμοποιώντας ειδικά όργανα (stun belts και άλλα) για να διοχετεύουν ηλεκτρικό ρεύμα στο σώμα τους. Κάλεσε δε τις ΗΠΑ να καταργήσουν αυτά τα όργανα. Βασανιστήρια γίνονται, όπως έχει επανειλημμένα καταγγελθεί, και σε όλες τις άλλες δυτικές χώρες, όχι μόνο σε βάρος των ποινικών, αλλά και πολιτικών κρατουμένων και μεταναστών στη Βρετανία, στη Γερμανία, στην Ιταλία, Ισπανία και βέβαια στην Ελλάδα κ.λπ. Η δικαιολογία τους ότι αυτά γίνονται μόνο σε εγκληματίες ή τρομοκράτες είναι η ίδια με αυτές των φασιστικών καθεστώτων που δεν άγγιζαν την λεγόμενη σιωπηλή πλειοψηφία. Ακόμη και η Χούντα βασάνιζε μόνο τους αντιστασιακούς ή τους κομμουνιστές που όντας τότε επαναστάτες, ήταν οι σημερινοί τρομοκράτες.
Οσον αφορά την δήθεν δημοκρατική και ανθρωπιστική κατάκτηση της κατάργησης της θανατικής ποινής στις δυτικές «Δημοκρατίες» πρόκειται για φαρισαϊσμό αφού αυτή έχει αντικατασταθεί από το απείρως πιο απάνθρωπο και βάρβαρο καθεστώς των λευκών κελιών ή φυλακών υψίστης ασφαλείας που υπάρχουν σήμερα σ’ αυτές τις χώρες με διαφορετικές ονομασίες. Μέσω της πλήρους απομόνωσης ο φυλακισμένος χάνει την αίσθηση τουχρόνου, του προσανατολισμού του, παρουσιάζει διαταραχές που δεν του επιτρέπουν την παραμικρή διανοητική δραστηριότητα, δηλαδή δολοφονείται η ανθρώπινη υπόστασή του, η προσωπικότητά του ενώ παραμένει εν ζωή. Εχουμε μια διαρκή και παρατεταμένη θανατική εκτέλεση, όπου ο φυλακισμένος οδηγείται στην 
παράνοια, γίνεται φυτό και για τον οποίο η εκτέλεση είναι λύτρωση. Το είδαμε στην Γερμανία με τους αγωνιστές της RAF. Το βλέπουμε σήμερα στην Τουρκία, η οποία έπιασε αμέσως το νόημα της υπόθεσης και είναι πρόθυμη σήμερα να «εκδημοκρατιστεί» καταργώντας την θανατική ποινή, αφού όμως κατασκεύασε τα λευκά κελιά. Το βλέπουμε στους Τούρκους ηρωϊκούς απεργούς πείνας που κατά δεκάδες προτιμούν το θάνατο απ’ αυτά. Το βλέπουμε στην ουσιαστική πολιτική υποστήριξη που παρέχει η Ε.Ε. σ’ αυτήν την ανοιχτά φασιστική βαρβαρότητα της Τουρκίας με τους 24 νεκρούς και τους 50 ζωντανούς - νεκρούς, στήριξη πούναι τελείως λογική αφού και αυτοί έκαναν και κάνουν τα ίδια είτε στους Ιρλανδούς, είτε στους Βάσκους, είτε στους Γερμανούς, είτε στους Γάλλους. Οι σημερινές δυτικές «Δημοκρατίες» καλλιεργούν συστηματικά την αντίληψη ότι ο φασισμός είναι ένα καθεστώς που παρουσιάζει ορισμένα ευδιάκριτα εξωτερικά επιφαινόμενα που τον χαρακτήριζαν ιστορικά σε ορισμένες χώρες, όπως τα κρεματόρια, ο αντισημητισμός του Ολοκαυτώματος, η απουσία εκλεγμένου κοινοβουλίου κ.λπ. Ο φασισμός όμως, με την ευρύτερη έννοια του όρου που περιλαμβάνει και τις σκληρές δικτατορίες παρ’ ότι αυτές 
παρουσιάζουν ορισμένες διαφορές, δεν είναι αναγκαστικά αντισημητισμός αφού ούτε ο Μουσολίνι (μέχρι το 1938), ούτε ο Φράνκο, ούτε ο Σαλαζάρ, ούτε ο Πινοσέτ, ούτε η δική μας Χούντα υπήρξαν αντισημίτες. Και πέρα απ’ το γεγονός ότι τόσο ο Μουσολίνι όσο και ο Χίτλερ ενώ δεν είχαν καταλάβει βίαια την εξουσία, αλλά νόμιμα μέσω κοινοβουλευτικών διαδικασιών στη συνέχεια κατήργησαν τις εκλογές, το γεγονός της ιστορικής ήττας του στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αποκλείει την όποια επανεμφάνισή του με τις ίδιες μορφές. Ακόμη κι ο ίδιος ο Χίτλερ αν επανέρχονταν σήμερα θα ήταν υπέρ του κοινοβουλευτισμού, ενώ και η δική μας η Χούντα δεν υπήρξε ιδεολογικά αντικοινοβουλευτική όπως ήταν ο Χίτλερ κι ο Μουσολίνι. Μιλούσε για προσωρινό γύψο και προχώρησε σε αμνηστεία και κοινοβουλευτισμό το 1973 που ανατράπηκε από άλλους παράγοντες, την λαϊκή εξέγερση του Πολυτεχνείου. Το παράδειγμα τέλος του σημερινού Ισραήλ δείχνει με τρόπο αδιαμφισβήτητο ότι το κοινοβούλιο και οι εκλογές μπορούν να συνυπάρχουν αρμονικά με την συστηματική φασιστική εγκληματική πρακτική των μαζικών δολοφονιών εκατοντάδων παιδιών και ενηλίκων και την πρακτική του απαρτχάιντ. Η Δημοκρατία όμως δεν είναι ζήτημα εξωτερικών επιφαινομένων αλλά ουσίας. Αν διατηρηθούν οι εξωτερικές μορφές της αλλά αφαιρεθούν όλες οι αρχές και η θεωρία που την θεμελιώνουν ο Διαφωτισμός, η ελευθερία, ισότητα, αδελφοσύνη, καταρρέει από μέσα κι από μόνη της, χωρίς να την ανατρέψει κανένας εξωτερικός εχθρός. Καταλήγει σε ένα καθεστώς στην Ε.Ε. και στις ΗΠΑ που αρνείται όχι μόνο ουσιαστικά αλλά και ρητά στον πολίτη το δικαίωμα να αποφασίζει μέσω των εκλογών και του κοινοβουλίου, αναθέτοντάς τον σ’ αυτούς που αποκαλούν decision makers, γραφειοκράτες είτε του Δημοσίου είτε των πολυεθνικών μονοπωλίων, χωρίς καμιά ουσιαστική λαϊκή νομιμοποίηση. Καταλήγει στο φαινομενικά παράδοξο, ενώ 85% του ελληνικού λαού είναι αντίθετοι στον εγκληματικό πόλεμο της Δύσης κατά της Γιουγκοσλαβίας ή ενάντια στη συγκεκριμένη μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού, 85% των βουλευτών του κοινοβουλίου να είναι υπέρ. Η παραδοσιακή δυτική αντίδραση που ποτέ δεν αποδέχτηκε τον Διαφωτισμό, που δεν έπαψε να τον πολεμάει αλλά μη μπορώντας να τον ανατρέψει είχε υποχρεωθεί να συμβιβαστεί μαζί του, κατόρθωσε σήμερα μετά από μια αργή αλλά συνεχή και σταθερή, βήμα προς βήμα, πορεία να τον εξουδετερώσει, να θριαμβεύσει παίρνοντας τη ρεβάνς. Ας σημειώσουμε εδώ, ανοίγοντας μια μικρή παρένθεση, ότι οι πάρα πάνω θέσεις μας είναι και μια απάντηση σε ορισμένους τσαρλατάνους που έχουν αναλάβει εργολαβικά να μας συκοφαντούν σαν αντιδυτικούς και εθνικιστές. Εμείς κατηγορούμε την σημερινή Δύση γιατί πρόδωσε την σημαντικότερη κατάκτησή της της σύγχρονης εποχής και όχι για λόγους θρησκευτικούς ή εθνοφυλεκτικούς. Αυτό είναι πασίγνωστο αφού η ιδεολογική αναφορά στον Διαφωτισμό υπήρξε πάγια για όλα τα αριστερά επαναστατικά ρεύματα, απ’ τον ορθόδοξο μαρξισμό μέχρι τους αναρχικούς.
Θα μας απαντήσουν ότι δεν μπορεί να συμβαίνουν αυτά τα πράγματα στην δημοκρατική Δύση κι ότι αν συνέβαιναν θάχαν ξεσηκωθεί μαζικά οι λαοί. Δυστυχώς, οι ευρωπαϊκοί λαοί με εξαίρεση την Γιουγκοσλαβία και την Ελλάδα δεν ξεσηκώθηκαν μαζικά ούτε καν στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου όπου βρίσκονταν υπό ανοιχτή κατοχή ξένων δυνάμεων. Βέβαιά σε ορισμένες χώρες υπήρξε κάποια αντίσταση αλλά αυτή ήταν και μεμονωμένη και όψιμη. Παρουσιάστηκε πολύ αργά κι αφού η έκβαση του πολέμου είχε πια κριθεί. Ακόμη μαζική αντίσταση δεν υπήρξε ούτε από τον ελληνικό λαό στη διάρκεια της 7χρονης δικτατορίας (με εξαίρεση το ‘73), παρ’ ότι ο λαός στην συντριπτική του πλειοψηφία ήταν αντίθετος στην Χούντα, και παρ’ ότι υπήρξε κάποια αντίσταση 
ορισμένων οργανώσεων που σε καμία περίπτωση όμως δεν μπορεί να συγκριθεί με την μαζική αντίσταση της κατοχής. Η ναζιστική Γερμανία έδειξε ότι η κατοχή της πιο προχωρημένης τεχνολογίας και ο σεβασμός των δικαιωμάτων των καθαρών Αρίων λευκών Γερμανών μπορεί να συμβαδίζουν αρμονικά με την ανοικτή παραβίασή τους για άλλα στρώματα του πληθυσμού, τη βία και την πιο απάνθρωπη βαρβαρότητα. Το σημερινό δυτικό πολίτευμα παρουσιάζει μια ανάλογη αντιφατική φύση που θα χαρακτηρίζονταν σωστότερα όχι σαν Δημοκρατία αλλά σαν φιλελεύθερος φασισμός. Κάνει σεβαστά μέχρι ενός σημείου ορισμένα δικαιώματα του πολίτη, αυτού της σιωπηλής πλειοψηφίας προβάλλοντας μάλιστα κάποια προωθημένα που αφορούν ορισμένα τμήματα όπως τις γυναίκες και τα δικαιώματά τους (και αυτού της άμβλωσης) τους ομοφυλόφιλους, τους εξαρτημένους από τα ναρκωτικά. Δικαιώματα που απορρέουν από βλάβες στην υγεία πού ναι συνέπεια ρύπανσης, καταστροφής του περιβάλλοντος, επικίνδυνων προϊόντων, μεταλλαγμένων και άλλων. Απ’ την άλλη τα αρνείται στους εργαζόμενους στο εσωτερικό του μετανάστες του Τρίτου Κόσμου επιβεβαιώνοντας την ρήση της Χάνα Αρεντ ότι το παράδοξο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι ότι εκεί ακριβώς που θάπρεπε ν’ αναγνωρίζονται σαν απόρροια και μόνο της ανθρώπινης φύσης, εκεί ακριβώς δεν αναγνωρίζονται δηλαδή στους απάτριδες και στους μετανάστες. Το κύριο όμως είναι ότι το σημερινό δυτικό πολίτευμα εκπληρώνει και τους τρεις όρους πούναι κοινοί σ’ όλα τα φασιστικά καθεστώτας και που τα χαρακτηρίζουν σαν τέτοια. Πρώτον η άρνηση στην πράξη του Διαφωτισμού. Δεύτερον, η χρήση ανοικτής ένοπλης βίας ενάντια σε τμήματα του λαού, όπως είχαμε στο Ιράκ και στη Γιουγκοσλαβία. Τρίτο η συναίνεση και υποστήριξη του από τα μεσαία στρώματα όπως είδαμε με την δυτική (πλην Ελλάδας) συναίνεση στον πόλεμο κατά της Γιουγκοσλαβίας. Την εποχή της παγκοσμιοποίησης του καπιταλισμού είναι φυσικό, η ανοικτή ένοπλη βία να χρησιμοποιείται κατά κύριο λόγο κατά των λαών που δεν βρίσκονται στις μητροπόλεις. Η ένοπλη αυτή βία μπορεί να έχει ορισμένες ομοιότητες με αυτήν της κλασικής αποικιοκρατίας, αφού η τελευταία 
υπήρξε ο γενεολογικός πρόγονος του φασισμού έχοντας κοινές ρατσιστικές ιδεολογικές βάσεις, έχει όμως μια σημαντική διαφορά. Ενώ στην περίπτωση της αποικιοκρατίας είχαμε παράλληλα με την εκμετάλλευση και κάποια τοπική ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, με την εισβολή του καπιταλισμού σε παρθένες χώρες με ημιφεουδαρχικές παραγωγικές σχέσεις όπου η ένοπλη βία χρησίμευε για την εγκατάσταση και την προστασία των αποίκων όπως στην Αλγερία, σήμερα έχουμε μια καταστροφή υπαρχουσών παραγωγικών δυνάμεων και υποδομών όπως στο Ιράκ και στη Γιουγκοσλαβία αλλά και εσκεμμένη παρατεταμένη εκκαθάριση άμαχου πληθυσμού σαν συνέπεια του πολέμου και του οικονομικού εμπάργκο. Καταστροφή με την οποία η Δύση όχι μόνο πισωγυρίζει αυτές τις χώρες μισό αιώνα πίσω αλλά επί πλέον όπως δείχνουν ορισμένες περιοχές του πλανήτη, νησίδες απόλυτης μιζέριας σε πλήρη εγκατάλειψη δεν θα δίσταζε να τους αρνηθεί οποιαδήποτε έστω εξαρτημένη ανοικοδόμηση, εντάσσοντάς τες σ’ αυτές εφ’ όσον δεν υποταχθούν ολοκληρωτικά. Η σημερινή λοιπόν βία είναι πολύ πιο βάρβαρη κι απάνθρωπη κι απ’ αυτήν της αποικιοκρατίας. Και δεν είναι τυχαίο ότι τόσο η Βοσνία όσο και το Κόσοβο σήμερα θυμίζουν περισσότερο ναζιστικό lebensraum (ζωτικός χώρος), ευρωπαϊκή χώρα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου υπό γερμανική κατοχή παρά αποικίες. Τέλος ο σημερινός δυτικός φιλελεύθερος φασισμός και κυρίως το κοινωνικο-οικονομικό του σύστημα του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού έχουν τις εκατόμβες τους, τα εκσυγχρονισμένα κρεματόριά τους. Σύμφωνα 
με τις επίσημες ετήσιες εκθέσεις του ΟΗΕ, περίπου 35.000 παιδιά και ενήλικες χάνουν καθημερινά την ζωή τους στον Τρίτο Κόσμο από την πείνα, τις μολύνσεις, απλές ιάσιμες ασθένειες λόγω έλλειψης φαρμάκων και στοιχειώδους περίθαλψης. Πράγμα που σημαίνει, όπως ειπώθηκε κι από άλλους, ότι κάθε τρία χρόνια ο καπιταλισμός προκαλεί τόσα θύματα όσα είχε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Και τίποτα δεν δείχνει πιο καθαρά την σχιζοφρένεια του σημερινού συστήματος όσο η αντίφαση ανάμεσα σε διάφορα αιτήματα στη Δύση ορισμένων που εν είδει αρχάγγελων ζητούν π.χ. ν’ απαγορευτούν οι εκτρώσεις, γιατί είναι δολοφονίες που παραβιάζουν το δικαίωμα στη ζωή του εμβρύου, και την πλήρη αδιαφορία τους μέχρι συνενοχής, μπρος σ’ αυτές τις εκατόμβες, και την εμφανή καταπάτηση του δικαιώματος στη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων.
Οι ελλείψεις αυτές που οδηγούν στον θάνατο δεν οφείλονται στο ότι οι χώρες του Τρίτου Κόσμου είναι τόσο φτωχές που δεν διαθέτουν φάρμακα. Οπως τόδειξε ολοκάθαρα το πρόσφατο ζήτημα του AIDS στην Αφρική, φάρμακα υπάρχουν, αλλά είναι οι δυτικές πολυεθνικές φαρμακοβιομηχανίες που δεν τους επιτρέπουν να τα αγοράσουν για να πουλήσουν τα πανάκριβα δικά τους. Αυτή την στιγμή υπάρχουν μικρές φαρμακοβιομηχανίες στην Αφρική και στις Ινδίες που παράγουν τα αναγκαία φάρμακα για την θεραπεία του AIDS σε φτηνές και 
προσιτές γι’ αυτούς τιμές. Τα 30 όμως εκατομμύρια Αφρικανοί πούχουν προσβληθεί απ’ τον ιό του AIDS θα οδηγηθούν στον θάνατο γιατί δεν είναι σε θέση να πληρώσουν το πανάκριβο φάρμακο των δυτικών φαρμακοβιομηχανιών, αφού η Δύση απειλεί αυτές τις χώρες με οικονομικά αντίποινα και απαγορευτικά πρόστιμα αν δε προμηθευτούν τα δικά τους. Αναγκαία λοιπόν συνθήκη για να κρατηθούν ψηλά τα κέρδη των δυτικών φαρμακοβιομηχανιών, οι μετοχές τους, τα δυτικά χρηματιστήρια, οι χρηματιστηριακές και τραπεζικές αγορές είναι 
η θανάτωση δεκάδων εκατομμυρίων ανθρώπων στον Τρίτο Κόσμο. Δολοφόνος και μάλιστα μαζικός είναι το ίδιο το σύστημα του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού και η λογική του και όχι κάποιος παράφρονας δικτάτορας. Κι 
όποιος ισχυρίζεται ότι αυτό το απάνθρωπο, εγκληματικό και βάρβαρο σύστημα μπορεί ν’ αλλάξει ουσιαστικά κι όχι κατ’ επίφαση, με ειρηνικά μέσα, χωρίς να ζημιωθεί κανένας, είναι αφελής, αντιστόρητος αν όχι συνένοχος.