το σύνδρομο καταπλάκωσης

οι σεισμοί της αρχαιότητας    το ελληνικο σεισμικό τόξο   η επικινδυνοτητα των κατασκευων

επαναστατικη μεθοδος προγνωσης σεισμων
 

Το "crash syndrom" ή σύνδρομο καταπλάκωσης είναι μια πάθηση που προκύπτει όταν υπάρχει καταπλάκωση από μεγάλο βάρος των άκρων του ανθρώπινου σώματος (χέρια ή πόδια). Για πρώτη φορά στην ιστορία, η πάθηση αυτή παρατηρείται στους σεισμούς της Μεσσίνας στην Ιταλία το 1909. Η πάθηση αυτή δεν συνέδεσε τ' όνομά της μόνο με φυσικές καταστροφές όπως οι σεισμικές δονήσεις, αλλά εμφανίστηκε εξίσου και σε εμπόλεμες περιοχές όπου οι βομβαρδισμοί άφηναν πίσω τους γκρεμισμένα κτίρια και ανθρώπους εγκλωβισμένους σε αυτά.
Με την καταπλάκωση διακόπτεται η κυκλοφορία του αίματος και  υπάρχει υπέρ- συγκέντρωση τοξινών όπως: μυοσφαιρίνης, γαλακτικού οξέος κ.λ.π. οι οποίες όταν απελευθερωθεί το άκρο, απελευθερώνονται ταυτόχρονα στην κεντρική κυκλοφορία του αίματος με αποτέλεσμα ο ασθενής να περιέλθει σε σοκ και να δημιουργείται νεφρική ανεπάρκεια από την αδυναμία των νεφρών να ανταπεξέλθουν στη διήθηση μυοσφαιρίνης που μπορεί να οδηγήσει ακόμα και στο θάνατό του. 
Οι μύες νεκρώνονται και δημιουργείται μεγάλη ενδο-διαμερισματική πίεση στα διάφορα διαμερίσματα στα οποία χωρίζονται, οταν δε απελευθερωθούν από το βάρος, τα άκρα διογκώνονται υπερβολικά. Η διόγκωση αυτή οφείλεται στο μεγάλο χρονικό διάστημα που οι μύες αυτοί δεν είχαν οξυγόνο (ανοξία).
 Στην πρώτη φάση του σοκ, γίνεται προσπάθεια από τον ίδιο τον οργανισμό για αυτορρύθμιση με περιφερική αγγειοσύσπαση την οποία βλέπουμε, αφού το δέρμα είναι ωχρό, κρύο και με εφίδρωση. Ο μηχανισμός αυτορρύθμισης, στην αρχή καταφέρνει να κρατήσει την αρτηριακή πίεση σε φυσιολογικά επίπεδα αλλά τελικά δε μπορεί να τη διατηρήσει εξαιτίας της μεγάλης απώλειας υγρών κι έτσι εμφανίζεται η δεύτερη φάση του σοκ, με απότομη πτώση της αρτηριακής πίεσης.
Σ' αυτή την κατάσταση, χρειάζεται άμεση παρέμβαση με μεγάλες ποσότητες υγρών ενδοφλέβια για να αποκαταστήσει την αρτηριακή πίεση. Το προσβεβλημένο άκρο εξακολουθεί να διογκώνεται και γίνεται πολύ σκληρό, ενώ υπάρχει και έλλειψη αίσθησης σε αυτό. Συχνά υπάρχει και έλλειψη περιφερικού σφυγμού λόγω προβλήματος της αρτηριακής κυκλοφορίας στο συγκεκριμένο άκρο.
 Για την αντιμετώπισή της, εκτός από τη μεγάλη ποσότητα υγρών που χορηγείται, χρειάζεται να συνδεθεί ο ασθενής με τεχνητό νεφρό ώστε να γίνει αιμοδιάλυση, δηλαδή απομάκρυνση από το αίμα της μυοσφαιρίνης και των
άλλων τοξινών.
Το άκρο μπορεί να χρειαστεί σχάσεις στο δέρμα και τις περιτονίες ώστε να μη νεκρωθούν τα νεύρα και να μην πιέζονται τα αγγεία. Συχνά αναπτύσσονται μολύνσεις στα νεκρωμένα άκρα με κίνδυνο σηψαιμίας, ακομα και θάνατο.