Η Τένεδος  είναι ένα άλλο μικρό νησάκι του ανατολικού Αιγαίου, που ανήκει κι αυτό στο σύμπλεγμα των Θρακικών Σποράδων, 12 μίλια από το στόμιο του Ελλήσποντου και 3 από τα παράλια της Μικρασίας. Κείται δε εν μέσω τριών πελάγων (Αιγαίου, Ελλησπόντου και Μέλανος κόλπου) γι’ αυτό αναφέρεται ενίοτε και ως Τρίοδος.
Το νησί πήρε το όνομά του από τον οικιστή και βασιλιά του, Τέννητα, γιο του ήρωα Κύκνου (γιου του Ποσειδώνα) από τους Κολωνούς της Τρωάδος και της Πρόκλειας, κόρης του Λαομέδοντα. 
Τον ερωτεύτηκε η μητριά του, Φυλονόμη (ή Φιλονόμη), αλλά όταν αυτός αρνήθηκε τον έρωτά της, αυτή με ψευδομάρτυρα τον αυλητή Μόλπο (ή
Εύμολπο) τον συκοφάντησε ότι ήθελε να την βιάσει κι ο πατέρας του τον έβαλε 
σε μια λάρνακα και τον έριξε στη θάλασσα, μαζί με την αδελφή του Λευκοθέα (ή Αμφιθέα ή Ημιθέα). Εκτοτε έμεινε η φράση “Τεννέδιος αυλητής” για όποιον μαρτυρά ψέματα. Εξ ου και η λέξις τέναρος, που σημαίνει τον κακούργο, τον συκοφάντη. Την αδικία είδε ο παπούς του, Ποσειδώνας, και έσωσε τους νέους, φυγαδεύοντάς τους στο νησί Λεύκοφρυ (ή Κάκυδνα), τη σημερινή Τέννεδο.
Εκεί λατρεύτηκε και έπαιξε τον ίδιο ρόλο, που έπαιξε κι ο Θησέας για τους Αθηναίους. Οι κάτοικοι του απέδιδαν θείες τιμές, ενώ του είχαν αφιερώσει ιερό με άγαλμά του μέσα σ’ αυτό (άγαλμα, που αργότερα ο Ουέρης...
“μετέφερε” στη Ρώμη...)...
Εδώ λατρεύτηκε ο Απόλλωνας, σύμβολο του οποίου εδώ ήταν ο πέλεκυς. 
Πράγματι, στα αναθήματά τους οι Τεννέδιοι είχαν δυο πέλεκεις. Γιατί από τον Τένη (= αυτός που τείνει, που τεντώνει τα πράγματα, “τένων” το νεύρο του τράχηλου, “τένοντες” τα διατεταγμένα νεύρα από το κεφάλι ως τα πόδια και η συνάφεια των νεύρων,) έπεφτε βαρύς κι αμείλικτος πέλεκυς, για διάφορες παρανομίες, μεταξύ των οποίων και η μοιχεία. Όταν μάλιστα συνέλαβε και τον γιο του μοιχό, εφάρμοσε χωρίς εξαίρεση τον νόμο του πέλεκυ.  Εξ ου και “τένθαι” οι μοιχοί (και οι λωποδύται). Από τότε έμεινε η φράση “τεννέδιος πέλεκυς” (ή σπανιότερα “τεννέδιο βέλος”), για όποιον με πίκρα, αλλά σύντομα και δίκαια τελειώνει μια τιμωρία. Ο δήμιος καθόταν στα νώτα του κριτή και έπληττε καίρια όποιον έλεγε ψέματα. Εξ ου και η φράσις “Τεννέδιος άνθρωπος”, ο φοβερός, ο σκληρός. Γι’ αυτό και στα νομίσματά της η Τέννεδος είχε από τη μια μεριά τον πέλεκυ, από την άλλη δυο κεφάλια από ένα αυχένα. Εξ ου και “τέννος” ο στέφανος του κεφαλιού από ελιά, κλπ. Η δε φράση “Τεννέδιος ξυνήγορος”, σήμαινε απότομος και σκληρός.
Αναφέρεται επί της νήσου και ομώνυμη πόλη (Τέννεδος) και τοποθεσία Ασσερίνα, όπου και μικρός ποταμίσκος, με καρκίνους και χελώνες.
Ο Τέννητας κι η Τέννεδος μνημονεύονται στην “Ιλιάδα” από τον Ομηρο. Ο ήρωας μάλιστα, λέει ο ποιητής, σκοτώθηκε στον Τρωικό Πόλεμο από τον Αχιλλέα. Μετά την ήττα των Τρώων μέρος του λαού του νησιού έφυγε και αποίκησε στην Κορινθία, όπου ίδρυσαν την Τενέα, πόλη με προστάτη τον Απόλλωνα, το περίφημο άγαλμα του οποίου υπάρχει σήμερα στο Μουσείο του Μονάχου!.. Οι Τενεάτες μαζί με τους Κορίνθιους αποίκησαν αργότερα τις Συρακούσες.
Η Τένεδος στους Περσικούς πολέμους καταλήφθηκε από τους Πέρσες.  Γρήγορα την πήραν οι Αθηναίοι, και αποτέλεσε μέρος της Αθηναϊκής Συμμαχίας. Αλλά με την Ανταλκίδεια ειρήνη παραχωρήθηκε και πάλι στους Πέρσες. Από τους Πέρσες την λευτέρωσε ο Μέγας Αλέξανδρος. Εμεινε μακεδονική έως τη νέα κατάκτησή της από τους Ρωμαίους, οι οποίοι με τη σειρά τους την παρέδωσαν στους Βυζαντινούς. Μετά ήρθαν οι Ενετοί και τέλος οι Τούρκοι.
Το 1912 απελευθερώθηκε από τους Ελληνες. αλλά η Συνθήκη της Λωζάνης (1923) την επαναπαραχώρησε στους Τούρκους.
Υπάρχουν άλλες δυο πόλεις στην ιστορία μ’ αυτό το όνομα: Η Τένεδος, η οχυρή παραλιακή πόλη της Παμφυλίας στην Αττάλεια, με κατοίκους τους Τενεδείς, και η Νέα Τένεδος, στη Χαλκιδική).